Bezdomny w Sądzie...

Wygrana sprawa sądowa naszego podopiecznego.
Podziekowania dla Sądu Apelacyjnego!

Jeden z naszych podopiecznych, bezdomny, Janusz 67 lat. Dwa lata temu wyszedł WARUNKOWO na wolność. Kiedy odbywał karę pozbawienia wolności zmarła jego żona. Mieszkanie, które posiadali należało do Miasta. Po śmierci żony, gdy Janusz był jeszcze w areszcie, zabrano im mieszkanie, więc po wyjściu na wolność nie miał gdzie mieszkać. Złożył wniosek o mieszkanie, który rozpatrzono pozytywnie i wpisano go na listę oczekujących, a sam zaczął korzystać ze schronisk i noclegowni.

Kiedyś, nie znając tematu, zastanawiałem się czemu ludzie bezdomni nie korzystają z noclegowni, schronisk. Nabierając doświadczenia zrozumiałem i przekonałem się, że nie we wszystkich takich miejscach jest łatwo i przyjemnie. Często można tam złapać robactwo, wszy, pluskwy, świerzba. Kolejną sprawą jest to, że w ich świecie również jest bardzo dużo cwaniactwa, złodziejstwa, alkoholizmu, przemocy, podobnie jak u osób, które żyją „w społeczeństwie”. Dopiero po czasie dotarło do mnie, iż osoba bezdomna może nie byc bezpieczna i zostać skrzywdzona również w schronisku. Są jednostki, które wolą spać na ławkach, w lasach, pustostanach, dlatego że były w jakiś sposób prześladowane, nie chciały zapłacić kumuś, kupić czegoś itp. Oczywiście nie wszędzie tak jest, jak i nie wszyscy bezdomni wybierają nocleg w pustostanie dlatego że w schronisku czy noclegowni byli prześladowani. Niektórzy nie wybierają schronisk bo mają wolność i mogą pić. Nie mniej jednak, nasz bohater należał do tej pierwszej grupy.

Schroniska mają regulaminy. W jednych miejscach można przebywać maksymalnie 7 dni, w innych więcej, ale wcześniej lub później należy je opuścić na jakiś czas.

Jednym z warunków "warunkowego zwolnienia z aresztu" Janusza był obowiązek przebywania w jednym miejscu zamieszkania oraz utrzymywanie kontaktu z kuratorem i nie nadużywanie alkoholu. Początkowo był on w jednej placówce, póżniej w drugiej, w trzeciej… Ponadto, otrzymywał systemtycznie emeryturę. „Dobrzy Koledzy” wiedząc, że posiada on stałe źródło dochodów, umiejętnie go kilka razy namówili na spożycie alkoholu, naciągali na pieniądze, aż wreszcie został przez nich dotkliwie pobity i okradziony. Od tamtej pory zaczął mieszkać w lesie i pustostanie.

W tym czasie kiedy jeszcze zmieniał miejsca zamieszkania, co nie do końca wynikało z jego złej woli tylko z jego wyjątkowej sytuacji, zgłaszał to Pani kurator. Kuratorzy mają swoją rejonizację. Kiedy Janusz przeniósł się z Bemowa na Pragę to kurator z jednej dzielnicy przesyłał jego dokumenty do innego kuratora w drugiej dzielnicy – adekwatnego do jego aktualnego miejsca pobytu, a zawiadomienia o tym przesyłał listownie pod jego ostatni adres zamieszkania.

Janusz tak często zmieniał swoje miejsca zamieszkania, że pozwolenia Sądu na zmianę jego miejsca pobytu nie nadążały być rozpatrywane. Zaczynał rozpatrywać je jeden Sąd, ale musiał z racji zmiany miejsca pobytu przesłać do drugiego Sądu… W związku z tym, również opieka kuratora zaczęła być skomplikowana. Janusz odwiedzał jednego kuratora, kiedy już powinien bywać u kolejnego.

W końcu jeden z kuratorów nie znający sytuacji Janusza, po jego nieobecbości, zawiadomił Sąd. W lutym tego roku Janusz powiedział nam że dzwonili do niego z Sądu. Okazało się że zasądzono posiedzenie, w którym miano zdecydować o odwieszeniu wyroku, co skutkowałoby cofnięciem warunkowego zwolnienia i pozbawieniem wolności na kolejne 2 lata. Jako Fundacja złożyliśmy swoją opinię do sprawy sądowej na temat Janusza, jednak Sąd zarządził wykonanie kary i skazał go na dwa lata pozbawienia wolności.

W marcu udaliśmy się do firmy zajmującej się pomocą prawną. Sporządzili z nami odwołanie do Sądu Apelacyjnego w Warszawie, które zostało rozpatrzone pozytywnie.

Odbyły się dwie sprawy, w których uczestniczyliśmy dzięki uprzejmości Sądu (ponieważ nie byliśmy stroną w sprawie), a pozwolono nam zabrać głos i uwzględniono nasze opinie.

12 kwietnia 2017 roku, Sąd Apelacyjny postanowił odwołać postanowienie Sądu Okręgowego i dać szansę Januszowi.
Często spotykamy osoby bezdomne które maja różne motywacje, a po Januszu widzimy że stara się jak może.

Janusz jest jedną z osób, która nie opuszcza naszych spotkań. Przychodzi punktualnie, wykonuje prace społeczne, otrzymuje emeryturę. Jest już siódmy w kolejce oczekujących na przydział mieszkania.
Znalazł sobie partnerkę, z którą chcą się związać na stałe i jest w trakcie układania sobie życia.

Dziękujemy Sędziemu i Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie, za wyrozumiałość i danie szansy Januszowi.

Dziękujemy Prokuratorowi, który dostrzegł w Januszu iskrę i motywację do pracy nad sobą.

Dziękujemy Kuratorom, którzy dostrzegli impasową sytuację Janusza.

Dziękujemy również ludziom dobrej woli za pomoc prawną.

A przede wszystkim dziękujemy Opatrzności Bożej, bez której nic nie można zrobić.